To, że przyjaciółka to jedna z najważniejszych osób na świecie – rzecz wiadoma. Zrozumie Cię zawsze, przybiegnie z winem pod pachą, aby uratować zimny, smutny wieczór przed nudą i monotonią. Z nią śmiejesz się do rozpuku, jej wylewasz łzy w rękaw. Ona zawsze będzie obok. Na dobre i na złe.
Pytanie budzące wiele emocji i długotrwałe dyskusje: Czy istnieje przyjaźń: męsko-damska?
Bez chwili zawahania potakuję, uśmiechając się w głębi duszy. Szczęście spotkało mnie niemałe.
Moja męska przyjaźń przeżyła wiele i przetrwała nienaruszona. I pozostanie już ze mną na dobre.
Co w niej najbardziej lubię? Stuprocentową szczerość. Pełną emocji. Do bólu.
Piotrek wie o mnie wszystko. Począwszy od niechcianego cellulitu poprzez wszelkie ekscesy rodzinne aż po chęć przebiegnięcia w białych obcasach do ołtarza.
Konrad mnie pilnuje. Nie pozwala marudzić. Bejbe, do przodu, dasz radę, bez zbędnego gadania, do dzieła, koniec kropka – zwykł mawiać.
I tak mi z nimi dobrze. Bardzo, bardzo.
piątek, 25 grudnia 2009
poniedziałek, 7 grudnia 2009
Szczęście z kaprysami
Co potrzeba do szczęścia?
Pytanie wydawać by się mogło prozaiczne i banalne. A w rzeczywistości niesamowicie podchwytliwe. Z jednej strony bardzo subiektywne, z drugiej podstawowe, upragnione przez wszystkich.
Powiem Wam, że z tym szczęściem wcale tak łatwo nie jest. Na dodatek kapryśne jest. I humory ma. Obrażać się też umie.
Skaczemy nad nim, obchodzimy się z nim jak z jajkiem, kusimy, licytujemy się, żeby przyszło i zostało z nami już na dobre. A ono ma w nosie. Będzie to będzie, a kiedy tylko przyjdzie mu ochota prychnie, odwróci się i tyle go było.
Potem główkujesz, obgryzasz paznokcie, stajesz na głowie by wróciło, by znowu było z nami. Z nim tak dobrze, ciepło i miło. Bez niego pustka i ten smutek niechciany przychodzący w zastępstwie.
Wieczna gra i wieczne staranie się.
Ale ja szczęściu mojemu pomogę, a co.
Wczoraj cieszyło mnie śniadanie podane do łóżka, dziś dobrze mi pić pomarańczową herbatę leżąc po szyję pod kołdrą.
W małych rzeczach tkwi klucz do sukcesu.
Pytanie wydawać by się mogło prozaiczne i banalne. A w rzeczywistości niesamowicie podchwytliwe. Z jednej strony bardzo subiektywne, z drugiej podstawowe, upragnione przez wszystkich.
Powiem Wam, że z tym szczęściem wcale tak łatwo nie jest. Na dodatek kapryśne jest. I humory ma. Obrażać się też umie.
Skaczemy nad nim, obchodzimy się z nim jak z jajkiem, kusimy, licytujemy się, żeby przyszło i zostało z nami już na dobre. A ono ma w nosie. Będzie to będzie, a kiedy tylko przyjdzie mu ochota prychnie, odwróci się i tyle go było.
Potem główkujesz, obgryzasz paznokcie, stajesz na głowie by wróciło, by znowu było z nami. Z nim tak dobrze, ciepło i miło. Bez niego pustka i ten smutek niechciany przychodzący w zastępstwie.
Wieczna gra i wieczne staranie się.
Ale ja szczęściu mojemu pomogę, a co.
Wczoraj cieszyło mnie śniadanie podane do łóżka, dziś dobrze mi pić pomarańczową herbatę leżąc po szyję pod kołdrą.
W małych rzeczach tkwi klucz do sukcesu.
Subskrybuj:
Posty (Atom)